داد عجز ما ندهد سعی هیچ مشغله ای
دسترنج کس نشود مزد پای آبله ای
شب خیال آن نگهم گفت نکته ها که کنون
صدفغان ادا نکند شکر سرمه سا کله ای
غوطه در محیط زند تا حباب باده کشد
در شکست ساغر دل خفته است حوصله ای
محمل ثبات قدم دارد آب و دانه بهم
شمع تا عدم نکند فکر زاد و راحله ای
نیست ز انقلاب نفس عافیت مسلم کس
در زمین عبرت ما ریشه کرد زلزله ای
نیست امتداد نفس بگذر از تامل و بس
بر وجود ما ز عدم خط کشید فاصله ای
چرخ تیغ زن بفسان خاک بارکرده دهان
هر طرف نظر فکنی فتنه زاست حامله ا ی
ناقه بی صدای جرس نی سراغ پیش و نه پس
می رود به دوش نفس باد برده قافله ای
بیدل این کلام متین پیش کس مزن به زمین
دارد آن لب شکرین گوهر آفرین صله ای